Прераскажување на лектирата „Земјата на снегот“ од Јасунари Кавабата

   „Земјата на снегот“ од Јасунари Кавабата е уникатен роман во кој доминираат епитетите насочени кон убавините на природата како и на карактеристиките на самите луѓе. Кавабата го започнува делото претставувајќи го Шимамура како патува во воз накај Земјата на снегот и е апсолутно маѓепсан од девојката која седела во спротивниот ред и истата се грижела за нејзиниот болен придружник. Oва негово патување претставува навраќање во неговите спомени и познанството со Комако - девојка чија импресија сеуште била длабоко врежана во неговие сеќавања и онаа која била позната како “девојката што живееше кај учителката по музичко“. Овие сеќавања датираат од првото запознавање меѓу Комако и Шимамура кога таа имала деветнаесет години и била повикана како гејша во собата во која престојувал Шимамура. Целосно запрепастен од нејзината чистота, искреност и невиност тој сфатил дека оваа необична појава не му дозволува да се однесува со неа како со обична гејша. Тој во неа пронашол искрен соговорник и лојален слушател. Тој ја замолил за му доведе вистинска гејша но, кога таа пристапила во собата, било воочливо дека има едвај осумнаесет години и неговата желба згаснала. Бил културен и останал со неа еден час а потоа излегол на прошетка кадешто повторно ја сретнал новата интригантна познаничка. Нивната последна средба била истата вечер кога Комако дошла пијана во неговата соба. Тој се грижел за неа, но нејзината гордост и засраменост биле пресудни за таа да тргне накај дома пред да зазори. длабоко извинувајќи му се. Истиот ден, тој заминал назад во Токио кај својата жена и деца.
   Нивната втора средба се одвивала на начин на кој старите љубовници би се сретнале оживувајќи ги заедничкие спомени. Тие двајца го започнале разговорот со истата страст и меѓусебна поврзаност заборавајќи на временската бариера која во меѓувреме се случила. Комако повторно ја напуштила неговата соба во самракот за да не биде забележана од луѓето. Наредниот ден, за време на прошетка, Шимамура случајно налетува на Комако и таа го поканува кај нејзе дома. Во тие моменти тој дознава дека случајниот болен патник кој го забележал во возот бил син на учителката по музика и истовремено свршеник на Комако. Тој боледувал од туберкулоза, неговите преостанати денови биле броени а Комако сакајќи да придонесе за неговото лекување станала вистинска гејша пред извесен период. Последната вечер пред Шимамура да се врати во Токио, тој ја поминал во Комако која очајно го преколнувала да не си оди. Сепак, наредниот ден тие ги кажуваат своите проштални зборови на железничката станица кога Јоко, девојката од возот, задишано дотрчува до Комако и ја замолува веднаш да појде накај болниот. Несакајќи да го напушти Шимамура, таа одлучно останува и го испраќа Шимамура до самото поаѓање на возот.

Гејшата која била инспирација на Кавабата
за ликот на Комако

За среќа, ова не било нивното последно видување, но нивната следна средба имала поинакви околности. Комако веќе била во своите дваесетти години, престанала да работи како гејша, созреала но сеуште како и порано ги поседувала сите свои доблести кои го освоиле Шимамура уште на самиот почеток. Интимната врска на Комако и Шимамура го зголемила својот интензитет по неговото повторно доаѓање. Во текот на неговиот престој тој бил често посетуван од Комако која била многупати опијанета од забавите на кои присуствувала но секогаш наоѓала начин за се совземе и да се врати накај дома. И покрај овие обиди, наскоро сите биле запознаени со нивниот меѓусебен однос.
Шимамура започнал почесто да ја гледа Јоко, девојката од возот, бидејќи Комако која иако била зафатена, наоѓала време да му пишува писма и да ги испраќа преку Јоко. Една вечер, тоа резултирало со разговор меѓу Шимамура и Јоко. Желна за нов живот далеку од Земјата на снегот, таа го замолила Шимамура да ја поведе со него во Токио притоа советувајќи го за време на неговиот престој тука убаво да се однесува кон Комако бидејќи иако тие двете немале сјаен однос, таа била добра душа но несреќна.
   Зимата пристигнувала со себе наговестувајќи го започнувањето на изработката на кимоно од чиџими која била карактеристична за тој предел а и самиот Шимамура ја обожавал. Тој ја пролонгирал својата посета таму како што кажува авторот „не заоа што не можеше или не сакаше да ј аостави Комако, туку поради пријатната навика да ги очекува нејзините посети“.
Еден ден тој се одлучил да ги прошета селата кои се карактеристични за девојките кои ткаеле со чиџими. На враќање, со такси, тој ја сретнува Комако која му замерила бидејќи не ја повел со себе но нивниот разговор бил прекинат од пламенот и чадот кои се издигнале недалеку од нив. Заедно, потрчале кон запаленото складиште кое било полно со посетители бидејќи таа вечер се проектирал филм. Придружувајќи се на толпата луѓе, тие застанале и набљудувале додека противпожарната служба го гаснела огнот со својата мала противпожарна пумпа. Децата ги фрлале од галеријата во обид да ги спасат кога телото на една жена паднало во жарта. Тоа била Јоко, сеуште толку убава како и при првата средба во возот. Избезумената Комако очајно се затрчала кон безживотното женско тело, земајќи го во рацете и пробивајќи се низ толпата луѓе. Додека се обидувал да и помогне на Комако, толпата луѓе што се собрала околу нив го турнала и погледнувајќи нагоре “Млечниот пат со страшен шум се истури во него" симболизирајки го трагичниот крај на една љубовна приказна.